Waarom moet alles interactief zijn?
‘Kun je een lezing komen geven? Maar dan wel graag een beetje interactief hè?’ Deze vraag krijg ik tegenwoordig regelmatig. Het lijkt zelfs de norm te zijn; het publiek moet en zal participeren, zelfs als dat totaal niks toevoegt aan je boodschap.
Het klinkt misschien gek dat juist ik een kritische blog schrijf over deze ‘interactie‘. Het is immers mijn ‘middle name’. Meestal zoek ik de interactie op met mijn publiek door middel van een opdracht, de mogelijkheid om te reageren of zelfs door ze letterlijk de afstandsbediening van mijn presentatie in handen te geven. Is het eigenlijk nog wel mogelijk om een presentatie te geven zonder interactie?
Maar: interactie is een middel en geen doel. Het KAN je helpen om je boodschap nog steviger neer te zetten, of je publiek tot een inzicht te laten komen dat ze anders niet gehad hadden. Maar, ook een presentatie zonder publieksparticipatie kan ontzettend krachtig zijn. Soms leidt deze ‘gedwongen’ interactie je zelfs alleen maar af van de uiteindelijke boodschap.
Definitie: interactie
Laten we beginnen met de definities. Een presentatie zonder interactie kán helemaal niet. Immers; het feit dat je voor een groep mensen staat en dat deze mensen – verbaal en non-verbaal- reageren op je verhaal is al een vorm van interactie. Sta je voor een camera of voor een muur te praten, dan kun je presenteren zónder interactie.
De definitie van interactie die ik wil hanteren, is die van publieksparticipatie. Je publiek vragen laten stellen, ze laten discussiëren met elkaar, ze een opdracht geven of ze deel uit laten maken van je presentatie.
Veel goeroes stellen dat je om de zoveel minuten ‘iets‘ moet doen met je publiek om hun aandacht erbij te houden. De maximale aandachtspanne van je publiek ligt – per leerstijl- namelijk ergens rond de 10 minuten. Het gevolg hiervan is dat mensen vragen om alsjeblieft een beetje ‘interactie’ toe te voegen.
Schijninteractie
Het gevolg is schijninteractie: interactie omdat het moet. Geforceerde oefeningen en vragen die uiteindelijk alleen bedoeld zijn om de spreker naar zijn of haar volgende slide te brengen. Geen oprechte interesse in de meningen en ideeën van het publiek, maar mensen een positie in laten nemen op een stelling, waarna je zegt: “Mooi, dan weten we dat ook weer, hoe ik er zelf tegenaan kijk is…”
Interactie is een middel, geen doel
Zelf gebruik ik interactie om iets te verduidelijken, om aha-momenten te creëren, om mijn boodschap kracht bij te zetten. Soms is interactie ongewenst, zoals bij een betoog of een pitch. Natuurlijk kun je op dat moment interactie als middel inzetten, maar bedenk goed waarom je doet wat je doet.
Ons advies: Interactiveer met mate!
